راهنمای کوچینگ سازمانی اثر نازنین سخاوتی

در بخش‌های وسیعی از یک سازمان به افرادی نیاز است که توانمندی خود را باور داشته باشند. در نظریه‌های سازمان و مدیریت و نیز در عمل، انسان هر روز نقش اساسی‌تری نسبت به گذشته می‌گیرد و سازمان‌ها در رقابت، ناگزیر به اتخاذ رویکردهای نوین‌تری در بحث نیروی انسانی هستند. مربیگری (کوچینگ) ازجمله این رویکردها است. در حال حاضر مدیران سازمان‌های پیشرو به نقش‌هایی فراتر از رهبری می‌اندیشند و در تلاش هستند نقش یک کوچ را بازی کنند و از این راه سبب افزایش بهره‌وری، انگیزه و ارتقای اخلاق و کاهش ترک اختیاری کار می‌شوند.
هنگامی‌که بخواهیم از کنترل به توانمندسازی کارکنان روی‌آوریم، کوچینگ ابزار مناسبی است. کوچینگ یک فرآیند است که می‌تواند اعتماد به‌ نفس و خود اثربخشی را بهبود بخشد. با کمک آن بینش جدید کسب می‌شود و نشان داده‌ شده که یادگیری و توسعه مهارت‌های کلیدی توانمندسازی با کوچینگ مؤثرتر است.

کوچینگ یا مربیگری ارتباطی است دوطرفه بین یک فرد آموزش‌دیده به‌عنوان کوچ و شخصی که برای پیشرفت به وی مراجعه کرده است به‌عنوان مراجع. کوچینگ مراجع را قادر می‌سازد در چیزی که می‌خواهد و انتخاب می‌کند روی آن تمرکز کند، بهترین باشد.